Nos anos 70 gobernábanos un ditador envellecido. Tamén imperaba a idea de que obreiros, o que se di obreiros, só eran os que entraban e saían da fábrica con mono azul e a toque de sirena, e de que os obreiros e os patróns pelexaban polos seus intereses desde trincheiras distintas e enfrontadas. Os sindicatos eran de clase, e, para defender custe o que custe os intereses dos seus, daban por suposto que o pleno emprego era -coa axuda da emigración masiva, o subempleo agrario e a exclusión da muller do traballo- unha posibilidade efectiva. E a ninguén se lle ocorría que unha empresa como Ascón, Álvarez ou Massó podía botar o peche, ou que a Citroën puidese deslocalizarse, ou que a competencia do estranxeiro chegase a converter nun suicidio a presión irracional para aumentar os salarios. Neste ambiente, e cos ingredientes descritos, creouse en Vigo unha épica sindical na que a algarada era sempre «resistencia», a presión era «solidariedade», o obreiro era «un honrado traballador e pai de familia», e os sindicatos eran a porta aberta pola que ía entrar a democracia. E a esa épica, que tanto admirabamos os estudantes de entón, correspondíalle tamén unha estética de arenga e barricada, con grandes manifestacións vespertinas que, a modo de procesión xeral, impregnaban a cidade de obrerismo fetén. Pero Franco xa non está; Massó, Álvarez e Ascón perdéronse na lenda; España recibe inmigrantes; os nosos empresarios se deslocalizan en China ou en Perú, e a nosa moeda vale máis que o dólar. O concepto de traballador, que substituíu ao de obreiro, reúne no mesmo grupo a catedráticos e fontaneiros, a funcionarios e albaneis, a investigadoras e vendedores da praza, e a médicos e camioneiros. E os sindicatos deixaron de ser solidarias organizacións de clase para converterse en potentes burocracias, pagadas polo Estado, que velan moito pola súa continuidade. Por iso resulta tan arriscado e descorazonador que, de forma extemporánea, e sen medir as consecuencias do que está sucedendo, estéase reproducindo en Vigo un conflito coa linguaxe e a estética dos anos 70. Porque a cultura do traballo e da negociación é un capital que, se se perde, tarda décadas en regresar. Porque a cidade de Vigo deixou de ser protagonista deste obrerismo trasnoitado para ser a súa cativa. Porque xa sabemos que os efectos destes conflitos trasládanse no tempo -e cara a outros colectivos sociais- de forma perniciosa. E porque é un suicidio aumentar nun punto o salario a cambio de emitir a pésima mensaxe que nestes momentos estase lendo con atención en todos os despachos de España e Europa.
3 comentarios:
FOLGA? CADA DÍA SE PARECE ESTO MÁIS A KALE-BORROKA
Si todos os sectores pediran asi a sua mellora laboral? Donde quedou a negociacion. Como fai o resto do mundo.
Votalle unha ollada a este artigo.
Nos anos 70 gobernábanos un ditador envellecido. Tamén imperaba a idea de que obreiros, o que se di obreiros, só eran os que entraban e saían da fábrica con mono azul e a toque de sirena, e de que os obreiros e os patróns pelexaban polos seus intereses desde trincheiras distintas e enfrontadas. Os sindicatos eran de clase, e, para defender custe o que custe os intereses dos seus, daban por suposto que o pleno emprego era -coa axuda da emigración masiva, o subempleo agrario e a exclusión da muller do traballo- unha posibilidade efectiva. E a ninguén se lle ocorría que unha empresa como Ascón, Álvarez ou Massó podía botar o peche, ou que a Citroën puidese deslocalizarse, ou que a competencia do estranxeiro chegase a converter nun suicidio a presión irracional para aumentar os salarios.
Neste ambiente, e cos ingredientes descritos, creouse en Vigo unha épica sindical na que a algarada era sempre «resistencia», a presión era «solidariedade», o obreiro era «un honrado traballador e pai de familia», e os sindicatos eran a porta aberta pola que ía entrar a democracia. E a esa épica, que tanto admirabamos os estudantes de entón, correspondíalle tamén unha estética de arenga e barricada, con grandes manifestacións vespertinas que, a modo de procesión xeral, impregnaban a cidade de obrerismo fetén.
Pero Franco xa non está; Massó, Álvarez e Ascón perdéronse na lenda; España recibe inmigrantes; os nosos empresarios se deslocalizan en China ou en Perú, e a nosa moeda vale máis que o dólar. O concepto de traballador, que substituíu ao de obreiro, reúne no mesmo grupo a catedráticos e fontaneiros, a funcionarios e albaneis, a investigadoras e vendedores da praza, e a médicos e camioneiros. E os sindicatos deixaron de ser solidarias organizacións de clase para converterse en potentes burocracias, pagadas polo Estado, que velan moito pola súa continuidade.
Por iso resulta tan arriscado e descorazonador que, de forma extemporánea, e sen medir as consecuencias do que está sucedendo, estéase reproducindo en Vigo un conflito coa linguaxe e a estética dos anos 70. Porque a cultura do traballo e da negociación é un capital que, se se perde, tarda décadas en regresar.
Porque a cidade de Vigo deixou de ser protagonista deste obrerismo trasnoitado para ser a súa cativa. Porque xa sabemos que os efectos destes conflitos trasládanse no tempo -e cara a outros colectivos sociais- de forma perniciosa. E porque é un suicidio aumentar nun punto o salario a cambio de emitir a pésima mensaxe que nestes momentos estase lendo con atención en todos os despachos de España e Europa.
Xosé Luis Barreiro Rivas
Publicar un comentario